De enige drakensoort die in Cyndrië voorkomt en bovendien redelijk zeldzaam. Volwassen exemplaren kunnen tot 15 meter lang worden. Ze zijn gevreesd voor hun immense kracht en vooral hun vuuradem, die ze produceren met het methaangas dat ze aanmaken bij het verteringsproces.

In het wild zijn wouddraken relatief ongevaarlijk als je ze met rust laat. Als een draak jou niet als een bedreiging ziet, zal hij ook niet aanvallen. Jonge dieren kunnen gemakkelijk tam gemaakt worden, als je er tenminste in slaagt om ze bij hun ouders weg te halen. Velen hebben het geprobeerd, maar weinigen kunnen dit ook navertellen.

Wouddraken binden zich onvoorwaardelijk aan hun baas en zijn net zo trouw als een hond. De dieren werden vroeger vaak als wapen ingezet in oorlogen en ze waren de schrik van de vijand tijdens de Sardeense invasies. Tegenwoordig leven er nog enkele Cyndrische wouddraken op het continent. In Cyndrië kan je ze tegenkomen op het toepasselijk genaamde Drakeneiland.

De beeltenis van de wouddraak siert ook de Cyndrische vlag en de schilden van het Cyndrische leger.

De pargel is een klein pelsdiertje dat vooral voorkomt in de bossen en wouden in Noord-Cyndrië. Pargels zijn vooral berucht voor hun bijzondere obsessie voor blinkende voorwerpen. Zodra ze iets zien schitteren, zullen ze er alles aan doen om het in hun kleine pootjes te krijgen.

Pargels worden gekenmerkt door hun grote oren en stevige achterpoten, waardoor ze een klein beetje op een konijn lijken. Ze hebben echter een korte snuit en hun grote zwart omrande ogen staan vooraan in hun kopje, zoals bij roofdieren. Zijn lange donzige staart gebruikt de pargel om zijn evenwicht te bewaren tijdens het klimmen en om zich warm te houden in zijn nest. Pargels lopen meestal op vier poten, maar als er gevaar dreigt, of ze zien een blinkend voorwerp, dan gaan ze op hun achterste poten staan om beter te kunnen zien.

De naam ‘pargel’ is afkomstig uit de Elfentaal en is een samentrekking van de woorden: ‘Paras’ (stelen) en ‘Gelan’ (konijn). Een stelend konijn, dus.

De eenhoorn is een goddelijk dier en staat onder de bescherming van de god Svastico, de god van het geluk. Ze zijn even mythisch als zeldzaam en de enige dieren die kunnen zingen. Het is slechts weinigen gegeven om het lied van de eenhoorns te mogen aanhoren en het verhaal doet de ronde dat het horen van de zuivere klanken je het eeuwige geluk brengt.

Eenhoorns houden zich vooral op in de dichte bossen en wouden van Cyndrië, ver van de mens. Maar zelfs al zou je in het bos gaan wonen, dan kan het maanden of zelfs jaren duren eer je er ook daadwerkelijk een ziet.

Steenwolven zijn de grootste wolvensoort op het continent. Ze worden doorgaans zo groot als een volwassen mens en komen voornamelijk voor in de bergachtige gebieden in het noorden van Dunstrië. Hun vacht varieert van lichtbruin in de zomer tot witgrijs in de winter.

Steenwolven jagen in roedels en zijn een gevreesde vijand voor iedere reiziger die in de woeste bergketens van Dunstrië zou verdwalen. Als je hun angstaanjagende gehuil hoort, is het vaak al te laat en heeft de roedel je ongemerkt omsingeld.

De sarcass of hemelslang is een monsterachtig wezen afkomstig uit de desolate woestenij van Tarvas Nergal (de Zwarte Wereld). Sarcass zijn typisch nachtdieren. Ze hebben geen ogen, maar sporen hun prooi op door middel van echolocatie, net zoals vleermuizen. Ze kunnen doorgaans tot 20 meter lang worden en zijn ontzettend bloeddorstig. Eenmaal je tussen de scherpe tanden van de sarcass belandt, is er geen hoop meer.

De enige zwakte van de sarcass is dat hij geen ledematen heeft en zich uitsluitend in de lucht kan voortbewegen. Zijn holle beenderen en zijn gasblaas maken dat de slang als een zeppelin door de wolken kan klieven, voortgestuwd door zijn gespierde kronkelende lijf.

Een uitstekende keuze van Farlog om dit monster uit te kiezen als bewaker in de donkere toren.

Grondtrollen zijn nachtwezens die in reusachtige kolonies leven, diep onder de grond. Ze komen vooral voor in de bosrijke gebieden in het zuiden van het continent. Grondtrollen zijn de voornaamste reden waarom je maar best niet ‘s nachts door de zuidelijke wouden van Cyndrië en Dunstrië reist. Ze hebben een reusachtige muil met kleine, vlijmscherpe tanden. Alles wat beweegt is voedsel voor hen en ze vallen steeds in grote aantallen aan. Wie een horde van duizenden grondtrollen op zich af ziet komen, die weet dat zijn laatste uur geslagen heeft. Een hele kolonie kan een mens in enkele seconden tot op het bot opvreten.

Het is dan ook geen wonder dat de Elfen van Barkan Silnaris een hoge muur rond hun stad hebben gebouwd, met een verdedigingssysteem dat de grondtrollen doorheen de eeuwen zijn gaan respecteren.

Cornox zijn emanaties van de oerdemon Garth, de Meervoudige. Ze kunnen opgeroepen worden door het vergieten van onschuldig bloed. Ze zijn ongeveer zo groot als een paard en bewegen zich voort op vier gespierde poten. Hun vaalgrijze geschubde lijf doet aan de huid van een reptiel denken, maar hun kop heeft meer weg van de kop van een spin, met een brede muil en twaalf ogen. Cornox zijn bijzonder sterk en snel en kunnen verticaal op muren klimmen. Voor Lystar zijn ze de perfecte wapens om in zijn leger in te zetten.