Een bijzonder goede leerling is het jongetje op de zwart-wit foto nooit geweest. Hij is een dromer en kijkt veel liever naar de fantastische figuren die de wolken voor hem maken hoog in de lucht, dan naar de stoffige woorden op het bord. Wanneer de juf of meester dan plots zijn naam roept, valt hij uit zijn wolkenwereld en moet hij het antwoord op de vraag natuurlijk schuldig blijven. In elk rapport staat telkens weer dat Johan beter moet opletten, dat hij beter kan als hij niet altijd zit te dromen. Voor één vak zijn de punten ronduit rampzalig: wiskunde. Wat haat Johan dat vak! Zelfs als hij niet zit te dromen, kan hij er geen touw aan vastknopen. Hij moet zelfs bijlessen nemen, maar die helpen voor geen meter. In het middelbaar gaat het van kwaad naar erger, wanneer hij algebra en vergelijkingen moet oplossen. Rekenen met letters! Je zou haast gaan denken dat de volwassenen die dingen speciaal uitvinden om kinderen het leven zuur te maken. In haast elk rapport staat er dan ook een rood cijfer voor wiskunde. Zelfs op grote examens waar hij keihard voor studeert haalt Johan dikke onvoldoendes. Het wordt zo erg dat de school hem op zijn veertiende voor de keuze plaatst: ofwel het derde middelbaar overzitten, ofwel in het vierde jaar een richting kiezen zonder wiskunde. Die bestaat gelukkig en het is een richting waar je veel geschiedenis, aardrijkskunde en talen krijgt. Bovendien is hij de enige leerling in deze richting. Natuurlijk krijgt hij de meeste lessen samen met de andere richtingen, maar voor twee vakken zit hij helemaal alleen in de klas. Afkijken bij de examens is er voor deze vakken dus niet bij.

Al heel vroeg ontdekt Johan dat hij goed met taal overweg kan. Dat heeft hij waarschijnlijk geërfd van zijn ouders, die allebei vertalers zijn. In het eerste studiejaar kan hij al snel schrijven en leest als de beste. Maar echt leuk wordt het wanneer hij opstelletjes mag schrijven. En hoewel hij niet altijd kan schrijven wat hij wil, legt hij er zich toch op toe om de woorden in zijn hoofd zo goed mogelijk op papier over te brengen. Thuis schrijft Johan soms eenvoudige gedichtjes en heel af en toe een kort verhaaltje. Ook van straf schrijven (wat op z'n minst één keer per week gebeurt) maakt Johan een erezaak. Nee, geen hersenloze regeltjes, maar echte opstellen. Die maakt hij altijd met plezier. Want niets is zo vervelend voor een leraar als een leerling die zijn straf met plezier maakt. Soms krijgt hij achteraf zelfs een complimentje van de leraar. Niet dat zijn strafwerk daarom ook foutloos is. Deze jongen zal tot en met zijn zeventiende worstelen met die verschrikkelijke d's en dt's.

Het strafschrijven komt tot een einde wanneer Johan naar de universiteit gaat. Daar wordt geen straf meer geschreven en dus moet er een andere uitweg gezocht worden om de woorden in zijn hoofd te doen leven.

Wanneer hij zijn studies aanvat op de filmschool RITS in Brussel hoort hij voor het eerst van het vak scenarist. Het is een droomberoep, want het is een combinatie van zijn twee grote liefdes: film en schrijven.

Ergens in 1995 krijgt de jonge filmstudent een visioen in zijn hoofd: een film over een jongen die met een tijdmachine uit de toekomst in onze tijd terecht komt. In een paar maanden tijd schrijft hij een redelijk houterig scenario bij elkaar en de mensen aan wie hij het laat lezen vinden dat hij talent heeft. Hij besteedt fortuinen aan postzegels om zijn 'papieren speelfilm' naar Amerika en Engeland te sturen, maar telkens krijgt hij hetzelfde berichtje terug: "Het spijt ons, maar uw scenario is niet echt wat we zoeken." Eén van de leraars van het RITS vindt het scenario zo knap geschreven dat ze zijn naam aan het productiehuis MMG doorgeeft, de makers van Windkracht 10. In de zomer van 1997 mag Johan, samen met een hoop anderen, een proefscenario schrijven voor een nieuwe televisiereeks, die "Tracks" (Sporen) zou heten en over de spoorwegpolitie zou gaan.
Samen met twee andere scenaristen wordt hij geselecteerd om mee te werken aan de nieuwe reeks. In afwachting kan hij samen met de twee anderen zijn creativiteit al kwijt in de nieuwe "Windkracht 10" strips, die echter op een flop uitdraaien.

Omdat er over de spoorwegpolitie nu eenmaal weinig te vertellen valt, wordt uiteindelijk besloten om van Tracks een politieserie te maken, die Flikken gedoopt wordt. Maar voordat de reeks kan geschreven worden, moeten er eerst verhalen gezocht worden. Die haal je natuurlijk bij de politie zelf. Het wordt een drukke tijd, die voor het grootste deel besteed wordt op het politiebureau en samen met de agenten op de straat. Best wel spannend om in levende lijven te zien hoe de 'flikken' op grote fuiven drugdealers bij de lurven vatten. Het wordt ook even gevaarlijk wanneer er na de voetbalmatch AA Gent - Anderlecht relletjes uitbreken. Dat zijn niettemin ervaringen die heel goed van pas komen voor een schrijver.

Na de 'research' fase, is het tijd om achter het toetsenbord te kruipen. Iedere scenarist krijgt een paar afleveringen toegewezen en kan aan de slag. Omdat er bij een televisieproductie ontzettend veel geld gemoeid is en alles heel snel moet gaan, moet een scenarist ook kunnen werken onder deadlines. Hij krijgt hierbij een datum opgelegd, waartegen het scenario af moet zijn en mag die datum niet overschrijden. En daar wringt voor Johan juist het schoentje. Onze beginnende scenarist ontdekt dat een goed verhaal tijd nodig heeft om te rijpen en dat gaat niet als je het in 14 dagen klaar moet hebben. Bovendien heeft hij ook steeds minder tijd om met zijn eigen verhalen bezig te zijn. Ondertussen heeft Johan ook wel geleerd dat het verkopen van een filmscenario moeilijker is dan hij aanvankelijk dacht. Jammer, want zijn spannende tijdmachineverhaal ligt onderin de kast stof te verzamelen. Wat als hij nu eens iets nieuws probeerde? Als kind had hij altijd veel boeken gelezen en hij weet hoe een goed verhaal in elkaar zit.
En dus begint Johan eind 1998 aan wat hij onbewust altijd al had willen doen. In een viertal maanden tijd maakt hij van zijn filmscenario een spannend jeugdboek. In april 1999 rolt de uiteindelijke versie van Vlucht door de Tijdspoort uit de printer. Aarzelend stuurt Johan zijn manuscript op naar een paar uitgeverijen en nog geen week later krijgt hij telefoon van Clavis. Die willen het meteen uitgeven. De titel wordt ingekort naar De Tijdspoort. Het boek verschijnt een jaar later, in april 2000 en markeert meteen ook de start van Johans carrière als jeugdauteur. Vooral de positieve reacties van lezers en de bekroning van het boek door de Limburgse kinder- en jeugdjury in 2002 zetten hem aan om verder jeugdboeken te blijven schrijven.